Bóg w sposób niepodważalny króluje w całym swoim stworzeniu … z wyjątkiem serc swoich umiłowanych dzieci – ludzi, tak często podporządkowanych „królowaniu grzechu” (por. Rz 6, 12). Bowiem nasz Ojciec stworzył nas wolnymi, to znaczy posiadającymi tę niebezpieczną zdolność opierania się Jego panowaniu, a nawet odrzucania jej : „Nie chcemy żeby ten królował nad nami” (Łk 19, 14). To właśnie dlatego ta druga prośba modlitwy Ojcze nasz stanowi przedmiot natarczywego błagania i jest jednocześnie przedłużeniem pierwszej– i w pewnym sensie jej synonimem – prosimy, aby Bóg królował w naszych sercach tak, abyśmy mogli uświęcać Jego imię, to znaczy urzeczywistniać Jego świętość całym naszym życiem. Tłumaczenie „Przyjdź Królestwo Twoje” mocno podkreśla, że inicjatywa nie może pochodzić od nas; jedynie Bóg ma moc ustanowić swoje Królestwo i czyni to przez posługę swojego Chrystusa (swojego Mesjasza): „O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg zaczął królować" (Iz 52, 7). A wtedy „przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi; i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie, bo władza królewska należy do Pana i On panuje nad narodami” ( Ps 21, 28-29). Te proroctwa ściśle kojarzą pokój, zbawienie i królowanie Boga, stanowiąc wspólnie „Dobrą Nowinę”, czyli Ewangelię, która „dziś spełnia się” (por. Łk 4, 24) dla nas w osobie Jezusa Zmartwychwstałego.

Wola Boga bowiem wypełniła się w sposób doskonały w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa - pierwocinach nowej ludzkości i nowego świata, który jest równoznaczny z Królestwem Boga. W poranek Wielkanocny „powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7, 14).

„Ucieleśniony Chrystus jest tym Królestwem Boga, którego przyjścia pragnąc wzywamy każdego dnia. Podobnie jak «jest On zmartwychwstaniem» (por. J 11, 25), ponieważ my w Nim zmartwychwstaniemy, tak może On być również Królestwem Bożym, bo w Nim będziemy królować. Prosimy zatem, aby przyszło nasze Królestwo, które obiecał nam Bóg, które Chrystus nabył dla nas za cenę swojej Męki i Krwi. W ten sposób, będąc niewolnikami na tym świecie, będziemy królami, kiedy Chrystus będzie władcą, jak sam nam obiecuje gdy mówi: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!» (Mt 25, 34)” (św. Cyprian).

Przyjście Królestwa Bożego stanowi cel całego ewangelicznego nauczania i kaznodziejstwa. Jan Chrzciciel właśnie z powodu bliskości tego Królestwa zachęcał do nawrócenia: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię, bo bliskie jest Królestwo Boże” (Mt 3, 2). Były to również pierwsze słowa Pana Jezusa u progu Jego życia publicznego (por. Mt 4, 17); a gdy rozsyła swoich uczniów daje im misję: „głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie»" (Mt 10, 7). Ustanowienie Królestwa (Pan Jezus użył prawdopodobnie aramejskiego terminu malktuha [Adonai] – w j. greckim basilea – pochodzącego od rzeczownika melech [król]) Bożego jest dla Jezusa absolutnym priorytetem, tak jak oznajmia to jeden z uczniów: „Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” (Mt 6, 33).

To Królestwo Boże oznacza władzę i panowanie Boga nad wszelką rzeczą, a szczególnie nad naszymi buntowniczymi duszami. „Oczywiście, czasem możemy rozpaczać nad naszym światem i współczesnymi czasami, ale modlitwa Pana Jezusa jest zachętą do rozpoznania miejsc i serc, w których Królestwo Boże jest już obecne. Mamy głosić Dobrą Nowinę: „Królestwo Boże jest blisko, jest już pośród nas”. Ta modlitwa zobowiązuje nas również do współpracy z Bogiem, by ustanowić więcej sprawiedliwości, robić wszystko, co przyczynia się do budowania pokoju, a otrzymywać radość” (św. Teresa z Avila). Czyż Pan Jezus nie ostrzega nas: „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie!», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie” (Mt 7, 21)? Gdy modlimy się słowami: „Panie, niech przyjdzie Twoje Królestwo”, w domyśle mówimy: „Zobowiązuję się do przyjęcia Twojego Królestwa w mojej rodzinie, w pracy, w całym moim życiu, przestrzegając – z pomocą łaski – Błogosławieństw, które są dewizą Królestwa.

Królestwo Boże w Jezusie Zmartwychwstałym, a przez Niego w Kościele będącym Jego Ciałem, to eschatologiczne Królestwo już się zaczęło i nic nie będzie mogło przeszkodzić w jego rozkwicie: „Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy” (1Kor 16, 25). Zależy wyłącznie od nas, czy będziemy współpracownikami Ducha Świętego, poprzez którego Ojciec i Syn chcą królować w naszych sercach. Święty Paweł mówi: „Królestwo Boże jest sprawiedliwością, pokojem i radościąw Duchu Świętym”. Święty Maksym Wyznawca potwierdza za św. Grzegorzem z Nyssy: „Królestwo Boga Ojca, Królestwo, które istnieje w samej swojej istocie - to Duch Święty” (Komentarz do Ojcze nasz).

„Przyjdź Królestwo Twoje, abyś Ty królował w nas przez łaskę i doprowadził nas do Twojego Królestwa, gdzie nasze spojrzenie na Ciebie będzie bez zasłony, miłość ku Tobie doskonała, zjednoczenie z Tobą błogosławione, rozkosz przebywania z Tobą - wieczna” (św. Franciszek z Asyżu). Ale nie powinniśmy zapominać, że sztandar tego Królestwa nie jest niczym innym jak Krzyżem. Jezus jasno oświadcza wobec Piłata: „Królestwo Moje nie jest z tego świata” (J 18, 36); „a Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie" ” (J 12, 32). To przecież z przebitego Serca Baranka wypływają „Strumienie wody żywej” (J 7, 38): „powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego ” (7, 39). Królestwo Boże przychodzi przez Ducha Świętego do serc, które w Ukrzyżowanym rozpoznają Pana.

Królestwo Boże już jest rzeczywistością dla Świętych w Niebie. Duch Święty mieszka w nich, porusza nimi, inspiruje ich, prowadzi. Przez łagodne działanie Parakleta są ściśle zjednoczeni ze swoim Królem i królują z Nim i w Nim: „Baranek uczynił ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi” (por. Ap 5, 10), ponieważ ich wola stanowi jedno z wolą ich Króla – Bóg chce tego, czego chcą Święci, ponieważ oni chcą tego, czego chce Bóg: „W owym dniu Pan Zastępów będzie koroną chwały i ozdobnym diademem dla Reszty swego ludu” (Iz 28, 5). To dokładnie przez Ducha miłości i w Nim urzeczywistnia się ta komunia woli, która wznosi nas od obrazu do podobieństwa z Jednorodzonym Synem Jezusem Chrystusem.

„Nie modlimy się, aby zmienić zrządzenia Opatrzności Bożej – oznajmia święty Tomasz z Akwinu – ale, by otrzymać to, co Bóg zarządził, jako mające się wypełnić przez modlitwy Świętych” (ST II a II ae, q. 83, a. 2); czyli ściśle mówiąc o pełne urzeczywistnienie Jego Królestwa i Jego królowania w Jego Kościele i w sercach wszystkich ludzi”.

… i „wspomnij na mnie, Jezu, gdy przyjdziesz do swojego Królestwa” (por. Łk 23, 42). „Królestwa wiecznego i powszechnego, królestwa prawdy i życia, królestw świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju” (Prefacja na święto Chrystusa Króla).

Każdego miesiąca proponujemy duchowe rozważanie nad fragmentem Biblii odnoszącym się do życia braterskiego. Zachęcamy, abyście uczynili z tego słowa „lampę dla waszych stóp i światło na waszej ścieżce” podczas całego miesiąca. Grupy dzielenia duchowego spotykają się, by medytować to Słowo Życia. Jeśli jesteś zainteresowany, skontaktuj się z nami. Nasz adres: Saint Joseph de Mont-Rouge, 34480 PUIMISSON, Francja e-mail : s.faustine@fsj.fr